"Nooit in mijn leven had ik verwacht iets te eten dat 'The Colonel's Special Sauce heet,'laat staan een ochtend te proberen het na te maken."
"Nooit in mijn leven had ik verwacht iets te eten dat 'The Colonel's Special Sauce heet,'laat staan een ochtend te proberen het na te maken."
Nu weet iedereen wat dit is, toch? Het is de nieuwe Double Down "sandwich" van KFC. Twee plakjes bacon, twee plakjes kaas en een flinke scheut "Colonel's Special Sauce" tussen twee gefrituurde kipkoteletten in plaats van brood. De meeste mensen online lijken het eens te zijn, met Sam Sifton voorop: Dit ding is walgelijk.
Het meeste gezeur gaat over de voedingswaarde ervan. Maar is het echt zo slecht voor je? Immers, conceptueel en qua voedingswaarde is het niet anders dan een Chicken Cordon Bleu, toch? Is er geen plaats in ons dieet voor gebakken kip of spek?
Voor mij is de smerigheid van dit broodje hetzelfde als wat er smerig is aan alle fastfood: gemak en kwaliteit. Het is gewoon te gemakkelijk om naar een loket te lopen, vijf dollar te geven en 600 industrieel geproduceerde calorieën te krijgen, bereid door een werknemer die er niets om geeft.
Als culinair concept daarentegen klinkt kip, spek en kaas me goed in de oren. Dus wat als ik de Double Down met tijd en zorg zou maken met kwaliteitsingrediënten? Hoe zou het te vergelijken zijn met het origineel? Ontdek het na de sprong.
Dat hebben we vanmorgen gedaan (ja, ik was al voor 8 uur op om kip te bakken). Hier zijn de resultaten.
De kip
De kip
KFC's Kip koteletten zijn niet slecht voor zover fast food gaat. Ze zijn duidelijk gemaakt van hele (zij het gruwelijke en enigszins droge) stukken kipfilet, niet van gemalen en gevormd kippenmeel. Het probleem is de korst. Bij de twee broodjes die ik heb gegeten, was die niet knapperig, behalve aan de randen. Ook leek de korst aan de borst vastgeplakt met een soort industriële lijm. En hoewel de kolonel trots is op zijn geheime 11-kruiden-en-kruidenmengsel, overheerst het niet alleen de kip, maar ook het spek, de saus en de gesmolten kaas - geen geringe prestatie!
Om de zaken te verbeteren, begon ik met goede, luchtgekoelde kipfilets, die ik horizontaal in tweeën splitste en een nacht liet weken in karnemelk, gekruid met zwarte peper, verse knoflook en paprikapoeder om het vlees malser te maken en op smaak te brengen. Ik voegde ook veel zout toe aan het mengsel, waardoor de karnemelk een pekel werd en de stukken kipfilet tijdens het koken meer vocht vasthielden, zodat ze sappig bleven.
Bij het standaard paneren van gebakken kip laat je de met karnemelk doordrenkte stukken in gekruide bloem vallen. Voor wat extra knapperigheid heb ik met mijn vingertoppen wat extra karnemelk in het bloemmengsel gedaan voordat ik de kip toevoegde. Dit zorgt voor kleine knapperige stukjes die aan de buitenkant van de kip blijven plakken voor extra knapperigheid. Ik heb geprobeerd te bakken in spekvet en vet, maar dat bleek te zwaar en liet een onaangenaam wasachtig laagje achter op je tong. Pindaolie was veel beter.
Omdat de kipfilets zo dun zijn, hoefde ik niet eens de frituurpan te pakken - ze bleven prima ondergedompeld in een 12-inch koekepan, waardoor het schoonmaken veel aantrekkelijker werd.
Ik had ooit een chef die tegen koks riep: "Het kan me niet schelen dat je gebakken honden**t kookt. Als het uit de frituur komt, zout je het op het moment dat het eruit komt! Hij heeft gelijk: Zout plakt veel beter als het eten nog heet en vettig is.
The Bacon
The Bacon
KFC's bacon was verreweg het meest teleurstellende deel van het broodje. Nadat ik met een pincet door het kaas-meimengsel had gegraven, kon ik eindelijk de twee slappe, anemische plakjes vinden. Zelfs toen ik ze alleen proefde, was het moeilijk om een bepaalde smaak van varkensvlees te onderscheiden. Alles wat ik kreeg was een vaag vleugje chemische rook. Blugh.
Om de smaak van de kip goed te laten uitkomen, koos ik voor dik gesneden appelhoutgerookt spek. Normaal gesproken leg ik de repen op een bakplaat in de oven, maar dat maakt het opvangen van overtollig vet een beetje moeilijker, en ik had duidelijke plannen voor dat spekvet. In plaats daarvan bakte ik het spek (twee volledige plakjes doormidden gesneden per sandwich, plus drie extra voor mijn vrouw*) in de koekenpan, waarbij ik het vet gebruikte om te combineren met mijn kipbakolie, waardoor de kip extra knapperig en smaakvol werd.
De Kaas
De Kaas
KFC beweert een plak Monterey Jack en een plak pepper Jack te gebruiken. Hoewel ik vage groene en rode vlekjes zag in de peper Jack, kon ik eerlijk gezegd geen verschil proeven tussen de twee plakken. Niet alleen dat, maar tegen de tijd dat de kip voldoende was afgekoeld om te eten, was de kaas gestold tot een stevig plastic omhulsel. Niet voor mij, dank u.
In plaats van met plakjes te gaan, bedacht ik dat ik een betere, meer gelijkmatige dekking zou krijgen door een laag geraspte pepper Jack direct op de gebakken kip aan te brengen en die met een kort verblijf in de oven te smelten. Ik heb zelfs geen twee verschillende kazen gebruikt. Per slot van rekening is pepper Jack gewoon Monterey Jack met hete pepers eraan toegevoegd. Hebben de koks bij KFC echt besloten dat twee volle plakken pepper Jack gewoon te pittig was? Echt?
De saus
De saus
Nooit in mijn leven had ik verwacht iets te eten dat "The Colonel's Special Sauce heet," laat staan een ochtend te proberen het na te maken. In tegenstelling tot de zoetzure McDonald's Special Sauce heeft de Colonel's een pittiger achtergrond. Ik vroeg de medewerker van KFC wat voor saus het was. Zijn antwoord: "Special," met een zelfvoldane "look-at-that-joke-I-just-made" glimlach op zijn gezicht.
Slim. Heel slim.
Uiteindelijk koos ik voor een mix van mayo, ketchup, verse knoflook, paprika en een scheutje Frank's Red Hot sauce. Precies hetzelfde? Nee, maar geloof me, je wilt niet dat je saus precies hetzelfde smaakt als die van de kolonel.
Assemblage
Assemblage
De montage stelt niet veel voor. Ik heb het spek gekookt, de kip gebakken, de kaas gesmolten, de saus opgesmeerd en alles in elkaar gezet. Was het beter dan het origineel? Hoe kan het ook anders?
De belangrijkste voordelen waren dat in het origineel alles een beetje opgaat in één zoute, pittige, melige hap, terwijl bij de zelfgemaakte versie alle elementen van een zodanige kwaliteit zijn dat ze van elkaar gescheiden blijven, terwijl ze toch als een harmonieus geheel overkomen. Afgezien van de absurde portiegrootte zou ik dit graag een paar keer per jaar voor mezelf maken.
En gelukkig heb ik ook een oplossing gevonden voor de grootte van de porties: De Double Down Junior.
Gemaakt van de varkenshaasjes die ik van de kippenborsten verwijderde voor het koken, is elke Double Down Junior precies de juiste grootte voor een enkele reep spek, met alle smaak en uitspattingen van zijn grotere broer, maar kan in twee enkele happen worden geconsumeerd. Hoe's dat voor fast food?
En jij? Als u een betere versie van dit broodje zou kunnen maken of kopen, zou u het dan eerder proberen?
Die me zou verlaten als ik ooit spek zou koken zonder extra voor haar te maken.
